Eses días jodidos.

Eses días jodidos que seguro que está pasando un crack: José Ramón Varela Sampayo. Queríalle adicar esta entrada a él.

Por eses días jodidos metidos na casa, nos cales o peor non é estar matido nela, senon pensar que cando? cando sairas fora?, á normalidade. Non che apetecen visitas, só amargarte na casa, xogando á PSP que che deixou, cuestionándote que estarán a facer os teus colegas, como estarán, que si te terán olvidado ou non... e ti preguntándote por que che está pasando iso a ti, e non a outro.

Daste conta de tantas veces que te amargabas por tonterias, que agora te decatas que son o que realmente tiñan que ser antes, tonterias. E que isto, vaiche aprender a ver mellor a vida, as cousas importantes e as chorradas.

Imaxinaste eses días normais, vacilando, levantándote cun sono da ostia, chegar á primeira hora e aguantar ao primeiro profe de turno, e ainda por encima ao figueiras, sobre todo despois do recreo se che gaña ao futbolín. Estudiar. Eses días nos que xamais imaxinarias que podería existir esa situación e sensación na que estás agora, e é que, ainda que dentro de un mes voltarás a ser o de antes, nese momento pensas que nunca volverás a eses días increiblemente bonitos. Porque todo o ves negro, oscuro, sentes saudade.

Tan só os que están ao teu lado saben que todo voltará a ser o de sempre, porque ti o único que te preguntas é por que? Ata o día en que, os teus ábrenche os ollos, e o único, o único que desesxas e voltar a aqueles días normais. A aqueles días tan bonitos...








...que pronto volverán...