Primeiramente decir que non sei nin o que procuro con este "texto". Só que me apetecía escribir algo (sí pimo, como aquel día co de L.C. Un, necesítao), o que saise, aínda que fora sin sentido, mentres escoitaba Extremo:
[A mi padre robé muchos años de tranquilidad,
a mi madre dejé mil secretos aún sin confesar,
la calma perdí y en un mal sueño a mi enemigo encontré
luego todo acabó y ahora sólo queda el mal humor.
a veces nacer y a veces ganas de acabar con tó.
te vuelvo a llamar, paso un mal rato hasta que vuelvo a olvidar]
Sempre nos pasa aos mismos e temos continuos e amargos cambios de humor, de estado de ánimo. Non sei a donde arelo chegar con todo isto, supoño que a un saco con un fondo negro, ben negro, como a donde van todas aquelas cousas que non merecen a pena. O máis jodido é que o problema ven porque son eu, outro quizais nin chegara a abrir ese saco.
Hai días que un, o único que ten ganas é de irse uns días. A New York, quizais, sería bo sitio...
PD: Gracias, pimo, por facerme ver ese fondo negro ;)
PD2: Espero que este finde, por vós, todo saia ben.
Língua, economia e paradigma
-
Na dialéctica entre a *res pública *e o *privi legium,* onde o segundo é
hegemónico hogano, insire-se o novo decreto do galego e a nova estrategia
da...
Há 13 anos
0 comentários:
Enviar um comentário